Od tamtej chwili - Pod Budą

Od tamtej chwili 
Kiedy z duszą na ramieniu 
Nuciłem cicho, 
Że łzy płyną i kap, kap. 
Żeby uczciwie nazwać 
Sprawy po imieniu 
Minęło równo 
Szesnaście lat. 

Od tamtej chwili 
Gdyśmy z tremą wyznawali, 
Że płyną łzy 
I nad dachami muza leci. 
Paru kolegów 
Hen, daleko stąd zabrali. 
A w naszych domach 
Urosły dzieci. 

A tu bez przerwy nowy grom 
Z jasnego nieba 
I każdy rodzaj biedy 
Ludzie dobrze znają, 
Tanie dolary wciąż 
Nie rosną tu na drzewach 
I jeszcze ciągle 
Kawał drogi stąd do raju. 

Lecz najważniejsze, 
Że pomimo tylu trosk, 
Gdy wszyscy wokół 
Kombinują jak się nie dać, 
My mamy siebie, 
Parę butów, jedną noc, 
Nam chce się śpiewać, 
Nam chce się śpiewać, 
Nam chce się śpiewać. 

Od tamtej chwili 
Kiedy padło zapytanie, 
Dlaczego miodu wam 
Poeci w sercach brak, 
To postarzeliśmy się 
Drodzy parafianie 
O te kolejne szesnaście lat. 

Od tamtej chwili 
Kiedy piosnka popłynęła, 
Że łez kałuża 
I fontanna szlocha też, 
Powstały bzdury 
I powstały arcydzieła. 
Ponieważ świat 
Tak urządzony jest. 

A tu bez przerwy nowy grom 
Z jasnego nieba 
I każdy rodzaj biedy 
Ludzie dobrze znają, 
Tanie dolary wciąż 
Nie rosną tu na drzewach 
I jeszcze ciągle 
Kawał drogi stąd do raju. 

Lecz najważniejsze, 
Że pomimo tylu trosk, 
Gdy wszyscy wokół 
Kombinują jak się nie dać, 
My mamy siebie, 
Parę butów, jedną noc, 
Nam chce się śpiewać, 
Nam chce się śpiewać, 
Nam chce się śpiewać. 

I naszej skóry tutaj 
Tanio nikt nie sprzeda. 
My potrafimy się 
W potrzebie zawsze bić. 
Bo do cholery, 
Jeśli chce się jeszcze śpiewać 
To znaczy, że chce się żyć. 
Chce się żyć. 
To znaczy, że chce się żyć. 
Chce się żyć. 
To znaczy, że chce się żyć. 
Chce się żyć.