Syn wyklęty - Mirek Breguła

Młody był, 
Głodny cudów świata, 
I serce miał na dłoni. 
Jasny był, 
Trolom figle płatał, 
Bezbronnych obronił. 

Zły wiatr 
Skradł mu wreszcie skrawek duszy, 
Zrzucił deszczem, 
Kąsając z wszystkich stron. 
On się bał, 
A świat świętował koniec suszy, 
Wszędzie radość 
A on? 

Smutny był, 
Pierwszy raz zapłakał, 
I ruszył hen, przed siebie. 
Setki mil 
Szukał swego światła, 
I zniknął, gdzie? nie wiem. 

Zły wiatr 
Skradł mu wreszcie skrawek duszy, 
Zrzucił deszczem, 
Kąsając z wszystkich stron. 
On się bał, 
A świat świętował koniec suszy, 
Wszędzie radość 
A on? 

Pomiędzy nim a niebem, 
Bez przerwy hulał wiatr, 
Bezsilność otulona gniewem 
Zbudziła brudne, drugie ja. 
Puściły grzechów wodze, 
A w serce wkradł się jad, 
I nikt nie stawał mu na drodze, 
I wszyscy się musieli bać. 

A wiatr całował niebo 
I w wielkie trąby dął, 
Że wreszcie kogoś tak dobrego 
W potwora zmienił siłą swą. 
I tępił potwór trolle, 
Bezbronnym ścinał łeb, 
A wiatr podjudzał: musi boleć, 
Co jest stary, gdzie ta krew? 

Na świecie cudów nie ma, 
Już wolno pluć i kląć, 
Zbyt dobry człek jest nie do zniesienia, 
Czym prędzej trzeba zdeptać go. 
Więc szalał wespół z wiatrem, 
Aż wreszcie padł bez sił, 
I przyśnił mu się taniec z światłem, 
Z czasów gdy aniołem był. 
Obudził się zmęczony, 
I błagał los o cud, 
Na wszystkie cztery świata strony 
Przegonił wiatr i serca chłód. 

I wrócił syn wyklęty, 
Ni dobry to, ni zły, 
Splamiony krwią, niedoszły święty, 
Skłócony z losem zszedł na psy.