Ballada o starym doktorze - Zespół Gawęda

Mówili „Stary Doktor", 
Bo był naprawdę stary 
I do czytania zwykł 
Zakładać okulary. 
Zielony przez nie widział świat, 
O dziecka oddech szerszy. 
W Doktora rękę ufnie kładł, 
Swą dłoń król Maciuś Pierwszy. 

Za oknem dudnił głucho 
Podkuty strachem krok, 
A Stary Doktor Korczak 
Tak mówił patrząc w mrok. 

Aaa, świat większy jest niż łza, 
Wkrótce świt lepszego dnia, aaa. 
Aaa, za oknem noc i mgła, 
Wkrótce świt lepszego dnia. 

Mówili „Stary Doktor, 
Co ma młodzieńcze siły, 
Bo chce by dzieci znów 
Uśmiechu się uczyły". 

Wsłuchany w serc bijących stuk 
I kropli deszczu nokturn, 
Nie raz się z łóżka swego zwlókł 
I czuwał Stary Doktor. 
Nie trzeba płakać, mówił, 
Choć ciężko jest nam dziś, 
Należy mieć nadzieję 
Zieloną tak jak liść. 

Aaa, świat większy jest niż łza, 
Wkrótce świt lepszego dnia, aaa. 
Aaa, za oknem noc i mgła, 
Wkrótce świt lepszego dnia. 

Mówili „Stary Doktor, 
On nie wie co samotność", 
A kiedy przyszło iść 
Już w drogę bezpowrotną 
Na czele sierot swoich szedł, 
Najmłodsze niósł na ręku 
I słychać było jego szept, 
Że trzeba iść bez lęku. 
Na jego ręku dziecko 
Zbudziło się ze snu, 
Więc Stary Doktor Korczak 
Tłumaczył cicho mu. 

Aaa, świat większy jest niż łza, 
Wkrótce świt lepszego dnia, aaa. 
Aaa, za oknem noc i mgła, 
Wkrótce świt lepszego dnia. 

Aaaa.